Η πρεμιέρα του «σάμερτάιμ» στο Θέατρο Μπέλος ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η εβδομάδα και να κλείσει η πρώτη μετεκλογική μέρα με τις αναλύσεις για το αποτέλεσμα, τους χαμένους και τους νικητές. Ο Γιάννης Σκουρλέτης με την Καλλιρόη Μυριαγκού, τον Γιάννη Τσουμαράκη και το κείμενο του Άκη Δήμου ήταν το καλύτερο αντίδοτο στο ατελείωτο μπλα -μπλα των ημερών.
Ένα έργο τόσο τραγικά επίκαιρο αναλογιζόμενος μόνο ότι έγινε φέτος το καλοκαίρι. Οι περιγραφές για τις πλημμύρες που μάλλον γράφτηκαν πριν δούμε ορμητικά νερά να απειλούν να παρασύρουν κόσμο στη Βασιλίσσης Σοφίας ηχούσαν προφητικές.
Οι δύο ήρωες μας λιώνουν από τη ζέστη. Μια ζέστη που συνεχίζεται εδώ και οκτώ χρόνια. Όλη η ένταση τους περνούσε από τη σκηνή στα καθίσματα, σε εμάς τους θεατές. Λιώναμε μαζί τους. Αρχικά από τον καύσωνα και μετά με ό,τι λιώνει έναν άνθρωπο που συνειδητοποιεί ότι τα ανεκπλήρωτα είναι η κανονικότητά του.
Ο Χρόνης, ένας ξεναγός και η Τερέζα, ραδιοφωνική παραγωγός σε κάποιο ραδιόφωνο της επαρχίας βρίσκονται στο πιο δροσερό – κατά τα λεγόμενα των ειδικών – σημείο της χώρας, τον αρχαιολογικό χώρο του ναού του Απόλλωνα στην Καρδίτσα.
Το γκρουπ των τουριστών που δεν έρχεται είναι «εύκολη» απεικόνιση των απογοητεύσεων των ηρώων μας.
Ένα κείμενο που φλερτάρει με υπερεαλιστικό επιθεωρησιακό παραλήρημα με αναφορές από τον Αριστοφάνη ως τον …Δάκη και τα «τόσα του καλοκαίρια».
Οι ήρωες ομολογούν μέσα στην αφόρητη ζέστη. Θα μπορούσαν να βασανίζονται κάτω από μια πυρακτωμένη λάμπα όμως ο καυτός ήλιος και η ξηρασία που δεν είναι μόνο κυριολεκτική τους κάνει διάφανους μπροστά στο θεατή. Ομολογούν τα ανομολόγητα που κάνουμε/σκεφτόμαστε όλοι, τα λάθη που μας καθορίζουν και μας ορίζουν και προχωρούν σε μονοπάτια συνειδητοποίησης ενώ η ακινησία είναι τελικά το μεγαλύτερο σαράκι.
Οι ερμηνείες και των δύο ηθοποιών τόσο της Καλλιρόης Μυριαγκού όσο και του Γιάννη Τσουμαράκη είναι θεσπέσιες. Με λεπτότητα και μέτρο ακροβατούν μεταξύ της τραγωδίας και του γκροτέσκου.
Μέσα από το κείμενο του Άκη Δήμου και τη διδασκαλία του Γιάννη Σκουρλέτη δείχνουν πώς σωματοποιείται ένα παγκόσμιο φαινόμενο όπως η κλιματική αλλαγή.
Ο Γιάννης Σκουρλέτης και η bijoux de Kant έχουν στήσει μια εικαστική πανδαισία. Ο Γιάννης Τσουμαράκης με τις κινήσεις του θυμίζει τσαρουχικούς πίνακες ενώ το χάος του σκηνικού είναι πολύ κοντά σε αυτό που μας συμβαίνει και μας περιβάλλει. Η κυρία Μυριαγκού αποδίδει την Τερέζα, την απεγνωσμένη γυναίκα που σιγά σιγά νιώθει πως όπως δεν έρχεται η βροχή και η δροσιά έτσι δεν πρόκειται να έρθει ο έρωτας που περιμένει το φθινόπωρο, με σπαρακτική φινέτσα. Αποδίδει την υστερία με καρτερία και στιλ.
Σκεφτόμουν ότι ο Γιάννης Σκουρλέτης σε αυτή τη σκηνοθεσία είναι πιο «μέινστριμ» πιο συμβατικός από ό,τι μας έχει συνηθίσει με την ομάδα της bijoux de Kant. Όμως και η προσμονή του «τι θα κάνει αυτή τη φορά» είναι τελικά μέρος της θεατρικής εμπειρίας που μας προσφέρει τόσα χρόνια.
Κλείστε εγκαίρως τις θέσεις σας στο θέατρο Μπέλλος στην οδό Κέκροπος στην Πλάκα!
Ιnfo για την παράσταση
Η πρώτη παρουσίαση της παραγωγής πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος 2023, του θεσμού “Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός” του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού στον Αρχαιολογικό χώρο Ναού Απόλλωνος στη Μητρόπολη Καρδίτσας.
Από 16 Οκτωβρίου 2023
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο Μπέλλος
Ένας νεαρός ξεναγός που σε μια άλλη ζωή ίσως να ήταν ο Διόνυσος. Μια ραδιοφωνική παραγωγός επαρχιακού σταθμού που παλιά μπορεί και να τη λέγανε Μυρρίνη. Μια παράξενη συνάντηση στο έλεος ενός μόνιμου, ανυποχώρητου καλοκαιριού στα ερείπια ενός αρχαιολογικού χώρου κάτω από έναν φαρμακερό ήλιο. Εκείνος περιμένει να χειμωνιάσει για να δροσιστεί. Εκείνη αδημονεί να ‘ρθει ο Νοέμβριος για να ζήσει τον έρωτα της ζωής της κάτω από τη βροχή. Όσο το φθινόπωρο γίνεται αφήγηση και το καλοκαίρι ανεβάζει σφυγμούς, η επιστροφή της παλιάς διαδοχής των εποχών όπως την ξέραμε γίνεται η καινούργια ουτοπία. Μια μάταιη προσδοκία. Χαμένοι στις συζητήσεις τους, η Τερέζα και ο Χρόνης υποψιάζονται πως η ανάγκη τους για δροσιά και βροχή πιθανώς να μην ικανοποιηθεί και ξεκινούν δειλά τα πρώτα βήματα της συνειδητοποίησης.
Κάθιδροι, σχεδόν ακινητοποιημένοι από την αφύσικη ζέστη, ο Χρόνης Πετμεζάς και η Τερέζα Λάλα ταξιδεύουν όλο και πιο πίσω συναντώντας τον Αριστοφάνη και τα Ονειροκριτικά του Αρτεμίδωρου, τις «4 Εποχές» του Βιβάλντι και τα χειμωνιάτικα μπλουζ της Σοφίας Βέμπο, τα «Τόσα καλοκαίρια» του Δάκη και την ξεχασμένη, άχρηστη πια μόδα των «ντεμί σεζόν» ρούχων.
Υποψιασμένοι και, την ίδια στιγμή, ανυποψίαστοι για το μέλλον κουβεντιάζουν, τραγουδούν ή μονολογούν ασυνάρτητα. Επιστημονικές θεωρίες, καταστροφολογικά σενάρια, αρχαίες προφητείες, νέοι χρησμοί και προσωπικές αγωνίες συνθέτουν το ιδιότυπο, αποσπασματικό λιμπρέτο της συνάντησής τους, απ’ το οποίο λείπει πάντα ένα κομμάτι – φάντασμα. Γιατί πώς να σχηματίσεις εικόνα για κάτι που δεν έχεις δει παρά μόνο νιώθεις να σ’ απειλεί;
Η bijoux de kant επιλέγει τον ποιητικό λόγο για να μιλήσει για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, για όλα όσα οι αισθήσεις του σώματος έχουν αντιληφθεί από καιρό ενώ το μυαλό αργεί.
Σκηνοθετικό σημείωμα
«Οκτώ συναπτά έτη αφόρητης ζέστης και κλιματιστικού βαρέως τύπου στο φουλ. Η ζέστη φέρνει πυρκαγιά και η πυρκαγιά κι άλλη ζέστη και ορμητικά νερά. Τα κλιματιστικά διοξείδιο του άνθρακα και το διοξείδιο κι άλλη ζέστη. Οι εποχές γίνονται όλο και λιγότερο διακριτές, τα καιρικά φαινόμενα ακραία και καταστροφικά. Η κλιματική κρίση αποτελεί μια απειλή, τόσο σταδιακή που γίνεται σχεδόν αόρατη. Μοιάζει να αφορά τους επόμενους –όχι εμάς. Ένα πρόβλημα προς επίλυση για τις μελλοντικές γενιές.
Οι χαρακτήρες καταφεύγουν απελπισμένοι στον αρχαιολογικό χώρο, καθώς όπως πληροφορήθηκαν, πρόκειται για το δροσερότερο σημείο της Ελλάδας. Εγκλωβισμένοι, ωστόσο, σ’ ένα αόρατο θερμοκήπιο, αρχίζουν να διαισθάνονται την απειλή την οποία αντιμετωπίζουν αρχικά με σαρκασμό και ελαφρά τη καρδία. Οι καυτές πέτρες και το στεγνό χώμα όμως, τους θυμίζουν διαρκώς πως δεν μπορούν πια ούτε να καθίσουν στη γη, να ξαπλώσουν κάτω από τον έναστρο νυχτερινό ουρανό. Καθώς πέφτει η νύχτα, η ζέστη δεν υποχωρεί όπως είθισται. Τα φώτα των πόλεων κρύβουν τα αστέρια και εντείνουν το ασφυκτικό αίσθημα μιας διαρκούς μέρας, ενός αέναου θέρους. Χαμένοι σε συζητήσεις που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με ειδησεογραφικό παραλήρημα, η Τερέζα και ο Χρόνης υποψιάζονται πως οι προσδοκίες για δροσιά και βροχή πιθανώς να μην εκπληρωθούν και ξεκινούν δειλά τα πρώτα βήματα της συνειδητοποίησης.»
Συντελεστές
Κείμενο: Άκης Δήμου
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Μουσική: Χαρούλα Τσαλπαρά
Σκηνικά – κοστούμια – φωτισμοί: bijoux de kant
Δραματολόγος: Ασημένια Ευθυμίου
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη
Συντονισμός παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Παίζουν η Καλλιρρόη Μυριαγκού και ο Γιάννης Τσουμαράκης
Πληροφορίες
Θέατρο Μπέλλος: Κέκροπος 1, Πλάκα – Ακρόπολη, τηλ: 6948230899
Από 16 Οκτωβρίου έως και 5 Δεκεμβρίου 2023
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
Διάρκεια Παράστασης: 75 λεπτά
Εισιτήρια: 14 ευρώ κανονικό, 12 ευρώ μειωμένο
àΠροσφορά προπώλησης: 10 ευρώ, μέχρι και Κυριακή 8/10
και στο ταμείο του θεάτρου 2103229889, 6948230899
