Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκεις, αλλά προσωπικά αγαπώ τα Φιλαράκια. Είναι το αγχολυτικό μου, η χαρά μου το «safe place» μου. Θα το βάλω να το παρακολουθήσω στις χαρές μου, στις λύπες μου, στα πάνω και στα κάτω μου. Το θεωρώ διαχρονικό, αθώο και μακάρι να είχα για γείτονα και φίλο κολλητό τον Chandler (ναι, μας λείπει). Αν λοιπόν, είσαι λάτρης και maniac με τα Φιλαράκια, αυτό το άρθρο, είναι για σένα.
Νομίζω, πρέπει να είναι η έβδομη φορά που βλέπω από την αρχή, κάθε επεισόδιο με τη σειρά. Αν κάτι κατάλαβα την ώρα που σιδέρωνα παρακολουθώντας τις προσπάθειες της Monica με του Chandler, να γίνουν γονείς και την Rachel, να προσπαθεί να γυρίσει στο παιχνίδι του φλερτ, είναι ότι όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε πτυχές του εαυτού μας, πάνω στους ήρωες της σειράς.
Στα δεκαοχτώ μου, που πρώτο είδα τα Φιλαράκια, δεν μπορούσα να καταλάβω τη μανία της Monica με τη καθαριότητα. Την λατρεία της, να είναι όλα στη σειρά και να θέλει ακόμη να σκουπίζει και να ξεσκονίζει το σκουπάκι χειρός. Έλα μου όμως, που ήρθα και η στιγμή να μη μπορώ να φανταστώ το σπίτι που μένω, να μην είναι καθαρό και να μη μοσχοβολάει φρεσκάδα. Νευριάζω με τη στοίβα από τα ασιδέρωτα και θαυμάζω όσους φτιάχνουν βιντεάκια που σιδερώνουν κάλτσες. Πεθαίνω να αγοράζω πράγματα και απορρυπαντικά για το σπίτι και νιώθω μια απόλυτη χαρά όταν όλα είναι τακτοποιημένα.
Η Rachel, είναι κατά κάποιο τρόπο η ενηλικίωση μας. Δεν ξέραμε όταν πρώτο πιάσαμε δουλειά, τι εστί ΙΚΑ, ασφάλιση, ένσημα κλπ… Έτσι και η Rachel. Απογαλακτίζεται και ενηλικιώνεται, σιγά σιγά παρέα με τους φίλους της, κυνηγώντας να πιάσει δουλειά στον χώρο της μόδας, που τόσο πολύ θέλει… Θα ανήκει για ένα διάστημα στο είδος της μονογονεϊκής οικογένειας, θα προσπαθεί να βρει ισορροπίες όταν γυρνάει από την άδεια μητρότητας, ενώ θα αντιλαμβάνεται τις διαφορές στο φλερτ όταν δεν είχε καμία ευθύνη, με όταν είναι single μαμά. Η Rachel, είναι μια δυναμική γυναίκα και σίγουρα θα ήθελαν πολλές από εμάς, να έχουμε και το στυλ και τον δυναμισμό της.
Η αγνή Phoebe από την άλλη, είναι η επιτομή του αυτή είμαι και άμα γουστάρεις. Μεγαλώσαμε και μας έμαθαν να κρύβουμε το ποιοι είμαστε και τις επιθυμίες μας είτε για χάρη της δουλειάς είτε της κοινωνίας είτε για χάρη της οικογένειάς μας. Καταπιεζόμαστε και τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα… Η Phoebe, μας θυμίζει ότι το να είμαστε απλά ο εαυτός μας, είναι υπέρ τέλειο και είναι κρίμα να στερούμαστε πράγματα για χάρη τρίτων.
Ο ρομαντικός Ross. Το παραδέχομαι, δεν ήταν η αδυναμία μου, αλλά… έχει έναν ρομαντισμό που στις μέρες μας, ούτε με κυάλια δεν τον βλέπεις. Κυνηγάει μέχρι τελικής πτώσης το πρόσωπο που θέλει και δε διστάζει να τρώει τα μούτρα του ξανά και ξανά. Που πήγε ο ρομαντισμός μωρέ;
Joe. Αφελής, ερωτιάρης και αληθινός φίλος. Γίνεται χαλί για τους άλλους και θέλει να τους βοηθάει όλους. Έχει μια γλυκιά αθωότητα, που στο σήμερα, είναι κάπως επικίνδυνο, γιατί σίγουρα θα τον εκμεταλλεύονταν κάμποσοι… Κυνηγάει να γίνει ηθοποιός και δηλώνει ερωτευμένος με το φαγητό. Αν κάτι ζηλεύουμε, είναι η πίστη του, στους ανθρώπους και αυτό είναι όμορφο.
Και τέλος, ο καλύτερος όλων, Chandler. Όπως προείπαμε, είναι ο άνθρωπος που θα θέλαμε μαζί μας, σε όλα. Να ήταν φίλος κολλητός. Αντιμετωπίζει τα πάντα με χιούμορ. Είναι ντροπαλός, ειλικρινής και όταν κατάλαβε ότι ο έρωτας της ζωής του είναι η Monica, κάνει τα πάντα για είναι ευτυχισμένη. Καθώς γινόμαστε και εμείς ενήλικοι, καταλαβαίνουμε τον λόγο που βάζει το χιούμορ σαν ασπίδα και ζηλεύουμε τον τρόπο που κοιτάζει την Monica.
Ας πατήσουμε replay….
