Το ερώτημα που απασχολεί κάθε γονέα είναι το εξής: Πώς πρέπει να μιλήσουμε στα παιδιά για τον πόλεμο; Ποιες λέξεις, ποιες εικόνες, ποιες προσλαμβάνουσες είναι οι ιδανικές για να αντιμετωπίσει ένα παιδί τη φρίκη του πολέμου, η οποία σοκάρει ακόμα και τους ενήλικες;
Έχει, άραγε, νόημα να τον κρύψουμε όσο μπορούμε ή να μην προσπαθήσουμε καν, εφόσον ούτως ή άλλως η πληροφορία στην εποχή μας βρίσκεται παντού και όπως είπαμε παραπάνω τα παιδιά τα ξέρουν όλα;
Οι οθόνες, είτε είναι κινητού, είτε tablet, είτε υπολογιστή, είτε τηλεόρασης «βομβαρδίζονται» καθημερινά με σοκαριστικές εικόνες, το ίντερνετ μοιάζει να έχει συνηθίσει πλέον τα άδεια βλέμματα παιδιών που κοιτούν τους γονείς τους νεκρούς και ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθεί, σαστισμένος αλλά… σε απόσταση ασφαλείας.
Η τέχνη λυτρώνει…
Και κάπου εκεί έρχεται η λύτρωση που προσφέρει απλόχερα το θέατρο. Η τέχνη έχει τον μοναδικό τρόπο να μιλάει στη ψυχή μας και πόσο μάλλον στη ψυχή των παιδιών με τρυφερό τρόπο ακόμα και όταν πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής.
Η «Ραπουντζέλ χωρίς παραμύθι» είναι η καλύτερη απόδειξη σε όσα αναφέραμε παραπάνω.
Το έργο του Μάικ Κένι παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πέρυσι στο Θέατρο Κάππα από τον Ηλία Καρελλά και την ομάδα του εντυπωσιάζοντας κοινό και κριτικούς.
Περισσότεροι από 40.000 θεατές παρακολούθησαν την προηγούμενη σεζόν, όπως ήταν αναμενόμενο, το έργο και επαναλαμβάνεται και φέτος, πιο επίκαιρο από ποτέ.
Ο μάγος των σκιών και του παιδικού θεάτρου Ηλίας Καρελλάς καταπιάνεται με ένα θέμα δύσκολο και συνάμα επικίνδυνο.
Ο πόλεμος, η μοναξιά, η αποξένωση, η διαφορετικότητα μπλέκονται με τις ζωές δύο γυναικών που έχουν τόσες πολλές ομοιότητες όσες και διαφορές. Πάντα με τους String Demons να γεμίζουν με μελωδίες τη σκηνή ο σκηνοθέτης αφηγείται (μέσα από τον υπέροχο Φάνη Παυλόπουλο) την ιστορία της μικρής Λέτι, ενός κοριτσιού μικτής καταγωγής, που οι γονείς της την στέλνουν στην εξοχή για να ζήσει με την αυστηρή κυρία Πιρς, προκειμένου να παραμείνει ασφαλής από τους βομβαρδισμούς στο Λονδίνο του 1944.
Εκεί βλέπουμε ακριβώς πώς η αγαπημένη ηρωίδα των παιδιών Ραπουντζέλ «μπλέκεται» σε ένα έργο που δεν μοιάζει καθόλου με παραμύθι.
Η αυστηρή και απόμακρη κυρία Πιρς δεν αφήνει τη μικρή να βγει από το σπίτι και της κόβει τα μακριά της μαλλιά βάζοντας έτσι ένα τέλος την προηγούμενη ζωή της. Μια γυναίκα που έχει επικριθεί και υποφέρει εξαιτίας του χρώματός της προσπαθεί με τον δικό της σκληρό τρόπο να προστατέψει ένα μικρό κορίτσι που έχει όνειρα και αγαπάει τη μουσική και το χορό.
Όμως ο πόλεμος είναι εκεί σε πρώτο πλάνο. Η φρίκη και ο τρόμος που προκαλούν οι βομβαρδισμοί, ο βίαιος χωρισμός γονιών και παιδιών, οι εκατοντάδες νεκροί.
Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται μέσα από την οπτική μαεστρία του Ηλία Καρελλά, ο οποίος έχει πάντα πολύτιμο βοηθό το θέατρο σκιών.
Tον ρόλο της μικρής Λέτι φέτος ερμηνεύει η Δανάη Ομορέγκιε Νεάνθη και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της αυστηρής κυρίας Πιρς αναλαμβάνει η τραγουδίστρια και ηθοποιός Idra Kayne. Η τελευταία ξεδιπλώνοντας το ερμηνευτικό αλλά και μουσικό της ταλέντο δίνει μια διάσταση μάγισσας και ταυτόχρονα ταλαιπωρημένης φιγούρας που γοητεύει τα παιδιά.
Η γυναίκα που αναλαμβάνει την κηδεμονία του μικρού κοριτσιού, που την βάζει να κάνει σκληρές δουλειές και την κρατάει μακριά από τον έξω κόσμο είναι και αυτή που με ζεστασιά την αγκαλιάζει όταν φοβάται, της μιλάει για την διαφορετικότητα και τις μαθησιακές δυσκολίες.
Η παράσταση –και πολύ σωστά- προτείνεται για παιδιά από επτά ετών και πάνω. Παρόλο που το ηλιακό όριο μοιάζει μικρό ο Ηλίας Καρέλλας έχει τον τρόπο και την ευαισθησία να προσεγγίζει και αυτές τις κρίσιμες ηλικίες με τον ιδανικό τρόπο.
Η «Ραπουντζέλ χωρίς παραμύθι» είναι ένα μάθημα για τον πόλεμο και την καταστροφικές του επιπτώσεις. Στις μέρες μας, με τον πόλεμο στη Γάζα να μαίνεται με τρομερή ένταση και τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται η παράσταση θα έπρεπε να προτείνεται σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας.
Γιατί σε παιδιά που ζουν δίπλα σε συνομήλικούς τους που έχουν βιώσει τη σκληρότητα του πολέμου και έχουν παλέψει να απομακρυνθούν από αυτή δεν μπορείς να μιλάς για τη βία θεωρητικά και ξύλινα. Το θέατρο δίνει εξαιρετικές λύσεις. Ας τις αξιοποιήσουμε!
