Ο Τζέρι είναι ο σκύλος του συγγραφέα Αύγουστου Κορτώ και του συντρόφου του. Ζουν και οι τρεις στα Εξάρχεια. Οι αναρτήσεις του συγγραφέα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κάνει τον Τζέρι μάλλον τον πιο γνωστό ημίαιμο σκύλο της Ελλάδας.
Το βιβλίο του Τζέρι που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, το εκδοτικό σπίτι του Αύγουστου Κορτώ, είναι κάτι μεταξύ ερωτικής επιστολής που δε θα διαβαστεί ποτέ από τον παραλήτπη της και ενός ημερολογίου του συγγραφέα από την ημέρα που ο Τζέρι έγινε μέλος της οικογένειας.
Μέσα από το προσωπικό στιλ του συγγραφέα ο αναγνώστης θα γνωρίσει τον Τζέρι, όμως περισσότερο από όλα θα γνωρίσει ή θα ξανα συναντήσει – αν είναι γνώστης του έργου και της ζωής του Αύγουστου Κορτώ – τον άνθρωπο που έχει μιλήσει για την προσωπική του ζωή όσο κανείς άλλος «επώνυμος» τα τελευταία χρόνια.
Στις σελίδες του βιβλίου θα βρεις πολλούς λόγους να λατρέψεις το «αντικείμενο» λατρείας του συγγραφέα, τον αξιαγάπητο Τζέρι αλλά παράλληλα θα βρεις όλους εκείνους τους λόγους που θα κάμψουν την όποια αναποφασιστικότητα, πιθανώς έχεις, για να αποκτήσεις ένα ακόμη μέλος στην οικογένειά σου.
Η υιοθεσία ενός σκύλου, ημίαιμου κατά βάση, είτε απο κάποια φιλοζωική είτε επειδή το βρήκες κάπου μόνο, φοβισμένο, τραυματισμένο είναι μια κορυφαία στιγμή της συναισθηματικής ζωής καθεμιάς ή καθενός που το αποφασίζει. Αυτά που σου λέω εδώ άγαρμπα γραμμένα, είναι αποτυπωμένα με τη μαεστρία του λογοτέχνη Κορτώ στις σελίδες του βιβλίου.
Το βιβλίο έχει χιούμορ, αφού ο Τζέρι είναι ένας υπέροχος τύπος που έχει μεταμορφώσει την καθημερινότητα και τις ζωές δύο συντρόφων. Σα μικρό παιδί τους κάνει ό,τι θέλει αφού εκείνες οι ματάρες του και το χαρούμενο αλάφιασμα που κάνουν τα σκυλιά που νιώθουν την αγάπη της οικογένειάς τους μπορούν να κάμψουν και τον πιο αυστηρό σκυλομπαμπά.
Από την άλλη οι προσωπικές εξομολογήσεις του συγγραφέα για την κατάθλιψη που τον πολιορκεί και πώς αντιδρά ο Τζέρι στις δύσκολες στιγμές του αφενός είναι μια ακόμη «βοήθεια» να μιλήσουν κι άλλοι άνθρωποι για τα προσωπικά τους προβλήματα χωρίς να ντραπούν και αφετέρου δείχνουν εκείνη τη μοναδική ιαματική διάσταση της συντροφιάς ενός όντος που χωρίς δόλο δέχεται και δίνει αγάπη.
Η φράση που μου έχει μείνει απο το βιβλίο είναι η ακόλουθη:
Τι κάναμε οι άνθρωποι – ποια κρυμμένη καλοσύνη περιέχουμε – για να μας αξίζουν οι σκύλοι;
