Δεν είμαστε όλοι για σχέσεις και αυτό είναι φυσιολογικό. Υπάρχουν κάποιοι που επιθυμούν την ελευθερία τους επ’ αόριστόν, να γνωρίζουν κάθε μέρα διαφορετικούς συντρόφους, να αποκτούν νέες εμπειρίες, περιπέτειες και να διηγούνται ιστορίες μετέπειτα στους δικούς τους ανθρώπους. Διακρίσεις σε φύλα δε κάνουμε, μαγκιά και μπράβο σε όσους το κάνουν και καταφέρνουν να μην πληγώσουν κανένα και να είναι σωστοί και εξηγημένοι όταν γνωρίζουν κάποιον/α. Αλλά… Κάποιες φορές, η τύχη και η ζωή δε σε ρωτάνε για κάποια πράγματα και εκεί η φάση περιπλέκεται.
Για να το εξηγήσουμε καλύτερα. Μπορεί να είσαι σε σχέση, να πιστεύεις ότι έχεις βρει το άλλο σου μισό ή ολόκληρο (εσύ επιλέγεις εδώ τον σωστό συνδυασμό) και τελικά να έρθει αυτό το άτομο που σου αλλάζει τα σχέδια και το love story, που μπορεί να είχες στο μυαλό σου. Και τότε μπορείς να γυρίσεις και να μου πεις: «Χωρίζεις και κάνεις αυτό που θες», έλα μου όμως που δεν είναι έτσι πάντα η φάση.
Η Λ. δεν ήθελε να είναι από τις τύπισσες που είναι από εδώ και εκεί και δεν έχουν ένα «λιμάνι». Πίστευε ότι ο Π. είναι ο ιδανικός για αυτήν. Έμειναν μαζί έφτιαξαν το σπιτικό τους και πραγματικά, αν τη ρωτούσες πως φανταζόταν τη ζωή της μετά από δέκα χρόνια, θα σου απαντούσε ότι δεν την νοιάζει τίποτα, αρκεί να είναι ο Π. στο πλευρό της. Και έλα μου όμως, που το σύμπαν γέλασε και της ψιθύρισε «Watch me!»… Ο Μ. μπήκε στη ζωή της και μέσα σε μια βδομάδα την έκανε άνω κάτω.
Την πλησίασε με τον τρόπο που πάντα φανταζόταν ότι θα την πλησιάσει ο μεγάλος έρωτας της ζωής της. Διακριτικά και ρομαντικά. Η Λ. είχε δηλώσει ότι είχε σχέση και ότι θέλει να παντρευτεί. Ο Μ. τα ήξερε όλα, τη παραμικρή λεπτομέρεια. Όμως, αυτό δεν τον έκανε να κομπιάσει όταν ένα βράδυ είχε πιει λίγο παραπάνω και της έστειλε μήνυμα «Με λάθος άνθρωπο κοιμάσαι κάθε βράδυ».
Η Λ. με τον Μ., είχαν τα ίδια γούστα σε όλα. Ίδια ενδιαφέροντα, όνειρα, στόχους, επάγγελμα και βασικά επικοινωνούσαν μόνο με ένα βλέμμα. Ήξεραν με το «καλημέρα», που ανταλλάσσαν αν θα ήταν καλή ή όχι. Και ήρθε η μέρα που φιλήθηκαν. Ήταν ότι πιο έντονο είχαν ζήσει ποτέ τους. Χημεία. Ήταν σαν να ενώθηκε ένα κομμάτι παζλ (πεζό το ξέρω, αλλά η αλήθεια). Όλα ξαφνικά, ήταν σωστά, φωτεινά, αισιόδοξα και το κυριότερο από όλα… ένιωσαν σαν να ήταν μαζί χρόνια.
Το ένα έφερε το άλλο και για λίγο καιρό η Λ. με τον Μ. έβγαιναν στα κρυφά. Το ψέμα ήταν πλέον στο μανίκι της. Ήθελε να βλέπει τον Μ. με κάθε κόστος, έστω για πέντε λεπτά. Ένα βλέμμα αρκούσε, για να νιώσουν καλύτερα και να φωτιστεί η μέρα τους. Μάντεψε… την ημέρα που ήθελε να χωρίσει τον Π. ήρθε και η πρόταση γάμου από τον ίδιο. Η Λ. δεν ήξερε τι να απαντήσει και πως να φερθεί, γιατί ήταν κάτι που δεν περίμενε.
Έφυγε από το σπίτι και πέρασε όλο το βράδυ με τον Μ. Έτσι τον αποχαιρέτησε, χωρίς να το γνωρίζει. Την επόμενη παραιτήθηκε από τη δουλειά και μια βδομάδα μετά θέλησε να μετακομίσουν, έτσι και έγινε. Έχουν περάσει τρία χρόνια και η Λ. με τον Μ. δεν έχουν βρεθεί ούτε κατά τύχη. Τουλάχιστον έτσι λέει. Εκείνη θα περάσει μια φορά την εβδομάδα έξω από το γραφείο όπου δουλεύει για να τον δει, έστω τη πλάτη του.
Που θέλω να καταλήξω; Ο φόβος της Λ. και το τρίγωνο στο οποίο βρίσκεται, μας δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουμε ότι όλα είναι θέμα επιλογής. Ο φόβος να μη χάσει όχι τη σιγουριά, αλλά την ασφάλεια του ανθρώπου που είναι μαζί, τον ξέρει και εμπιστεύεται, μπροστά στο τελείως άγνωστο είναι το λάθος. Το ότι κάτι είναι οικείο, δεν σημαίνει ότι είναι και η ευτυχία μας.
Προφανώς δε θέλουμε να χάσουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και έχουμε ζήσει στιγμές μαζί τους, πληγώνοντας τους. Αλλά δε μπορούμε να μένουμε μαζί τους, αναγνωρίζοντας ότι μένουμε μόνο για να μείνουμε ή επειδή μπαίνει η αγάπη και μόνο η αγάπη μπροστά, χωρίς το ερωτικό συναίσθημα. Ναι, κάποιες φορές μπορεί να είναι παραστράτημα, αλλά το ένστικτο ξέρει καλύτερα από εμάς. Αναγνωρίζει που πρέπει να πάμε και το γιατί. Κάποιες φορές το timing, θα μας παίξει ένα βρώμικο παιχνίδι. Η επιλογή όμως για το τι θα επιλέξουμε και το πως θα φερθούμε, είναι δική μας και μόνο δική μας υπόθεση.
Υ.Γ: Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Πριν κρίνεις, βάλε για λίγο τον εαυτό σου στη θέση του ανθρώπου που πας να κρίνεις και σκέψου ότι έξω από τον χορό και με τη κριτική μόνο, όλα εύκολα φαίνονται. Όταν όμως, μπαίνεις στο μάτι του κυκλώνα, η φάση αλλάζει, η γλώσσα γυρίζει και το μυαλό καίγεται. Α, και να θυμάσαι, ο έρωτας δε πρόκειται να σου πάρει την άδεια. Απλά θα σε βρει…
