Το πρώτο μου βιβλίο είναι «Τα Πουλιά [Карчата]» και γράφτηκε όταν ήμουν ακόμη στο Λύκειο, πριν από την καραντίνα.
Αποφάσισα να γράψω όταν …
Δεν νομίζω πως ήταν απόφαση, μάλλον πάντα έγραφα με την πρώτη ευκαιρία. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην γράφει ποτέ, να μην έχει ένα μολύβι στο χέρι και να προχωράει. Πέρα από αυτό, με τον καιρό, νομίζω πως συνεχίζω να αποφασίσω να γράφω επειδή υπάρχουν πολλά που πρέπει να ακούσω και πολλά που πρέπει να ειπωθούν.
Το βιβλίο που διάβασα και μου έβαλε το σαράκι της συγγραφής είναι αδιαμφισβήτητα «ο Μικρός Πρίγκιπας» του Antoine de Saint-Exupéry, όσο «βασικό» και αν ακούγεται.
Το να βγάλεις βιβλίο στην Ελλάδα είναι τρομαχτικό. Η Ελλάδα είναι μια χώρα επιβλητικής ήρεμης δύναμης, μια χώρα με τρομερή δυναμική έμπνευσης. Αντίστοιχα όταν μπαίνεις στον κόσμο του βιβλίου είναι το ίδιο αχανές και τρομακτικό. Ταυτόχρονα, το κοινό σε γεμίζει με μια τεράστια αγκαλιά που είναι καταπραϋντική.
Οι Λέσχες Ανάγνωσης είναι μια ευκαιρία να γίνει η ανάγνωση και η επαφή με το βιβλίο πιο ομαδική. Νομίζω είναι ένα από τα μεγαλύτερα «όπλα» που μπορούμε να αξιοποιήσουμε για να μείνει το βιβλίο αυθεντικό και ζωντανό και να αλλάξει μορφή και νόημα. Η συλλογική εμπειρία είναι δύναμη, ειδικά μέσα στη μοναξιά, και ανυπομονώ να δω τέτοιες δράσεις να εξελίσσονται και να διαμορφώνονται.
Διαβάζουν τελικά οι Έλληνες;
Νομίζω πως διαβάζουν, απλά δεν έχουν το θάρρος να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο! Μια νέα αναγνωστική εμπειρία, ένα διαφορετικό βιβλίο, έναν συγγραφέα που δεν έχουν ακούσει. Φοβούνται να χάσουν και να σπαταλήσουν τον χρόνο τους με κάτι που ενδεχομένως δεν θα τους αρέσει.
Υπάρχει κόλπο για να κάνεις κάποιον να αγαπήσει το διάβασμα;
Αρχικά, δεν χρειάζεται κάποιος να αγαπάει το διάβασμα. Αναγνωρίζω πως η αναγνωστική εμπειρία διαφέρει για τον καθένα και μπορεί να φτάσει από την απλή βαρεμάρα έως και την απογοήτευση και εκνευρισμό, όταν το βιβλίο δεν είναι προσβάσιμο και συμπεριληπτικό. Το κόλπο, ή μάλλον συμβουλή, είναι να δημιουργούμε βιβλία που μπορούν να αγαπηθούν από όσους περισσότερους γίνεται. Δεν μπορώ να αγνοήσω το μη-αναγνωστικό κοινό μου- όσο περισσότερο τους δείχνω αγάπη και κατανόηση, τότε μαθαίνω και εγώ.
Χρωστάω «Ευχαριστώ» στους γονείς μου, γιατί είμαι πραγματικά ανυπόφορη όταν δεν γράφω, και γιατί με άφησαν και με οδήγησαν να φτάσω έως εδώ, χαρούμενη, στην σύντροφο μου, που με κάνει χαρούμενη και όλους όσους ονειρεύονται.
Στην καθημερινότητά μου εξοργίζομαι με ο,τι έχει να κάνει με μετακίνηση στην Αθήνα, όσους λένε «πρέπει» και άλλες απόψεις άχρηστες και η γραφειοκρατία.
Αγαπημέν@ μου συγγραφέας είναι …
Δεν έχω ανακαλύψει κάποι@ ακόμα, περιμένω να με εκπλήξουν! Δεν κοιτάζω τόσο συγγραφείς όσο ιστορίες και κείμενα που με εντυπωσιάζουν. Αν έχω αγαπήσει κάποιον απροσδόκητα αυτός είναι ο Victor Hugo.
Ποστάρω αρα υπάρχω;
Θα περίμενε κανείς να είμαι πιο ενεργή στα social media, αλλά πολλές φορές απλά με καταβάλει η διαδικασία. Υπήρξε μια περίοδος που ήμουν πολύ ενεργή, και τώρα έχω ένα μικρό burn-out. Πάντα όμως τα χρησιμοποιούσα περισσότερο σαν αρχείο, παρά σαν μια κραυγή δήλωσης ύπαρξης και αναζήτησης προσοχής, εκτός αν αυτό ήταν αναγκαίο. Επίσης, πάντα είμαι ανοιχτή σε συζητήσεις και διάδραση, χωρίς απαραίτητα να ποστάρω- μην φοβάστε, υπάρχω και ας μην το δηλώνω.
Ιnfo
Ονομάζομαι Αναστασία Σταματοπούλου, είμαι φοιτήτρια του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο ΕΚΠΑ. Είμαι 21 ετών, αγαπώ τα μουσεία, τα ταξίδια, τις ταινίες, το φαγητό, την βροχή, τα δάση, τις πέτρες και το χώμα, τα κόκκινα μάγουλα, τα φώτα, τ@ περίεργ@ και τα αδέσποτα. Μου αρέσει να γράφω παραμύθια για όλ@, αλλά και να ακούω ιστορίες, νανουρίσματα και αρνητικές κριτικές.
Το πρώτο μου βιβλίο «Τα Πουλιά [Карчата]» (Εκδόσεις Καστανιώτη) κυκλοφορεί και θριαμβεύει, ενώ το δεύτερο «Ραγίσματα [Kintsugi]» θα κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο. Και θα θριαμβεύσει και αυτό.
Contact Info: [email protected] | @unworthy.stars Instagram
