Η Τζοβάνα Σπήλιου μέσα από τα δικά της λόγια:
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η ζωγραφική αποτελούσε για μένα δεύτερη φύση, λειτουργώντας ως ένα μέσο έκφρασης συναισθημάτων.
Ξεκίνησα την πορεία μου ως αυτοδίδακτη, σχεδιάζοντας κυρίως έργα με μολύβι. Το 2013 θέλοντας να εξερευνήσω νέες τεχνικές και μεθόδους, ώστε να εξελιχθώ ως ζωγράφος και καλλιτέχνης γενικότερα, ξεκίνησα μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής στο Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων ΟΤΕ Ν. Αττικής. Υπό την επίβλεψη της ζωγράφου και εικαστικού Αφροδίτης Κροντήρη ήρθα σε επαφή με το κάρβουνο και το λάδι, αποκτώντας νέα αντίληψη και ματιά για τη ζωγραφική, χτίζοντας έτσι αργά και σταθερά την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Πλέον δουλεύω κυρίως με λάδια και μολύβια, δημιουργώντας ρεαλιστικές συνθέσεις και μορφές. Έχοντας ως κύρια πηγή έμπνευσης τη μουσική και τα ανθρώπινα συναισθήματα, τα έργα μου χαρακτηρίζονται από τη σκοτεινή τους ατμόσφαιρα, ενώ παράλληλα φροντίζω να έχουν ως επίκεντρο τους την ανθρώπινη ύπαρξη. Μέσα από τα έργα μου επιθυμώ να δημιουργήσω έντονα συναισθήματα στον θεατή ώστε ο ίδιος να ερμηνεύσει με όποιον τρόπο επιθυμεί αυτό που βλέπει.
Έως τώρα έχω συμμετάσχει στις παρακάτω ομαδικές εκθέσεις των τμημάτων Ζωγραφικής και Φωτογραφίας του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων ΟΤΕ N. Αττικής:
– 17-23/2/2016: “Τόπος-Άνθρωπος-Μνήμη”, Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα”, Θησείο.
– 22-28/1/2018: “Σιωπή”, Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα”, Θησείο.
– 13-19/4/2019: “H2O”, Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα”, Θησείο.
Στις 1 Δεκεμβρίου 2021 – 2 Ιανουαρίου 2022, ως νικήτρια του 1ου διαδικτυακού φεστιβάλ Art for Change – In the Time of Quarantine του πρωτοποριακού project M.A.G. (MusicArtMagazine) πραγματοποίησα την 1η μου ατομική έκθεση ζωγραφικής στο Retro Gastro (Ηρακλειδών 19Α, Θησείο) στο πλαίσιο του Art for Change Festival Vol VIII.
Αποφάσισα να γίνω καλλιτέχνης όταν…
Το να γίνεις καλλιτέχνης είναι ανάγκη για έκφραση, απλώς το νιώθεις και αυτό σε οδηγεί στην πορεία της ζωής από μόνο του. Όσο δημιουργείς τόσο μεγαλώνει αυτή η ανάγκη μέσα σου και έρχεται τελικά η στιγμή που αποφασίζεις πως αυτό θέλεις να κάνεις.
Η πρώτη μου δουλειά …
Θα παραφράσω λίγο την ερώτηση αναφέροντας τις πρώτες μου «σημαντικές» για μένα δουλειές: Στις 8-10 Ιουνίου 2019 δημιούργησα για πρώτη φορά σε εξωτερικό χώρο (street art πάνω σε ΚΑΦΑΟ), συμμετέχοντας στην εκδήλωση «Athens Urban Gallery» (ως μέρος της δράσης καθαρισμού όψεων του This is Athens-Polis) με το έργο «Το κορίτσι πίσω από τη μάσκα». Θέλησα να παρουσιάσω μέσω του έργου μου το πόσο πολύ έχει εισχωρήσει η τεχνολογία στη ζωή μας μέσω των social media με τέτοιο τρόπο ώστε οι περισσότεροι να φοράμε πλέον ένα είδους προσωπείο μέσα σε αυτά. «Το κορίτσι πίσω από τη μάσκα» διστακτικά εμφανίζει τον πραγματικό της εαυτό αφαιρώντας το προσωπείο, βγαίνοντας έτσι στον πραγματικό κόσμο με την ελπίδα πως θα γίνει αποδεκτή για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που φαίνεται.
Νιώθω πολύ περήφανη και συγκινημένη που συμμετείχα στην «Τέχνη στα ΚΑΦΑΟ». Θα την χαρακτήριζα εμπειρία ζωής από όλες τις απόψεις. Ένιωσα μεγάλη τιμή που με τον δικό μου τρόπο έβαλα κι εγώ την υπογραφή μου σε μία τόσο εξαιρετική πρωτοβουλία όπως αυτή. Ο θεσμός έδωσε το βήμα σε νέους καλλιτέχνες όπως είμαστε εμείς να εκφραστούμε ζωγραφικά και να δώσουμε το δικό μας στίγμα στην πόλη μας, ομορφαίνοντας με τον δικό μας τρόπο τα «άχαρα» ΚΑΦΑΟ. Εισπράξαμε απίστευτη αγάπη από τον κόσμο που παρακολούθησε ως περαστικός την όλη δράση. Σταματούσαν να παρατηρήσουν τα έργα, έδιναν τις δικές τους ερμηνείες και ένιωθαν και οι ίδιοι μέρος της δράσης. Το μήνυμα που εισπράξαμε εγκάρδια από όλους ήταν το εξής: «ευχαριστούμε που κάνετε πιο όμορφη την πόλη μας».
Λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβριο του 2020 συνεργάστηκα με την progressive μπάντα “Grey vs Gray” δημιουργώντας το εξώφυλλο του πρώτου τους EP με τίτλο “An Ordinary Couple”, ενώ ήδη δουλεύω πάνω στο artwork του νέου δίσκου τους.
Περισσότερο από όλους με βοήθησε…
Η ζωγραφική είναι μοναχικό «άθλημα» οπότε η μεγαλύτερη βοήθεια έρχεται κυρίως εσωτερικά από μέσα μας. Για να δημιουργήσω όμως πάντα παίρνω ερεθίσματα και επιρροές από όλες τις άλλες τέχνες, από την ίδια τη ζωή και την πραγματικότητα και από τους δικούς μου ανθρώπους που βρίσκονται πάντα εκεί για να με ωθούν στο να κάνω το κάτι παραπάνω.
Αγαπημένος ξένος καλλιτέχνης…
Δύσκολο να επιλέξω μόνο έναν αλλά αυτή τη στιγμή από τους σύγχρονους λατρεύω τον Eliran Kantor (καλλιτέχνης και illustrator) ο οποίος φτιάχνει εξώφυλλα δίσκων για metal μπάντες (Helloween, Testament, Soulfly κ.α.). Από τους κλασικούς θα επέλεγα τον Francisco Goya, κυρίως για τα σκοτεινά έργα των τελευταίων χρόνων της ζωής του, και τον Hieronymus Bosch ο οποίος ήταν φοβερά καινοτόμος για την εποχή του.
Αγαπημένος Έλληνας καλλιτέχνης…
Επίσης δύσκολη επιλογή αλλά θα ξεχωρίσω τον Νικηφόρο Λύτρα και τον Γιάννη Μόραλη.
Η καλύτερη έκθεση που έχω πάει στη ζωή μου…
Έχω τρέλα με τα ταξίδια οπότε σε κάθε πόλη που επισκέπτομαι το πρώτο μου μέλημα είναι να επισκεφτώ τα μουσεία και τις πινακοθήκες του εκάστοτε τόπου. Αξέχαστη λοιπόν θα μου μείνει η Μαδρίτη για το Μουσείο του Πράδο και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Reina Sofia.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάποιος…
Το 1984 του George Orwell. Πάντα επίκαιρο, διαχρονικό και ωμά ρεαλιστικό. Το δυστοπικό παρόν του τότε αποτελεί την πραγματικότητα του σήμερα.
Ένα τραγούδι που όταν το ακούω ταξιδεύω…
Πόσο δύσκολο είναι να επιλέξεις ανάμεσα σε τόσα υπέροχα τραγούδια εκεί έξω! Η μουσική (κυρίως η metal) για μένα αποτελεί μία από τις κύριες πηγές έμπνευσης για τα έργα που ζωγραφίζω επομένως κάθε τραγούδι που μου μιλάει στην καρδιά με ταξιδεύει με τον δικό του τρόπο. Τελευταία πάντως «ταξιδεύω» με τις progressive μουσικές των Soen, Leprous και των «αιώνια» αγαπημένων μου Dream Theater.
Αυτό που δεν αντέχω στην Ελλάδα …
Τη νοοτροπία του «η τέχνη δεν είναι επάγγελμα».
Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα άλλαζα αύριο στην ελληνική πραγματικότητα…
Ενδεχομένως αυτό που θα άλλαζα να μην είναι αποκλειστικό προνόμιο της ελληνικής πραγματικότητας… ζούμε σε μια εποχή που σημασία δεν έχει το «είναι» αλλά το «φαίνεσθαι», μια εποχή που ο κόσμος δέχεται άκριτα ό,τι του σερβίρουν, ακολουθώντας πρότυπα δίχως ουσία, παραδομένος σε μια πραγματικότητα που ο καθένας μας θεωρεί πως δεν έχει τη δύναμη για να αλλάξει τον κόσμο. Ελπίζω απλώς να διανύουμε μία μεταβατική περίοδο και να ανακάμψουμε πνευματικά.
Αν μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε καλλιτέχνη στον κόσμο, αυτός/-η θα ήταν…
Αν μπορούσα με κάποιον μαγικό τρόπο να επιστρέψω στο παρελθόν θα ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ δίπλα σε όλους αυτούς τους τεράστιους κλασικούς ευρωπαίους ζωγράφους και να παρακολουθήσω όλη τη δημιουργική διαδικασία που ακολουθούσαν για να φτιάξουν τα αριστουργήματά τους.
«Ποστάρω άρα υπάρχω;» Ποια η σχέση σας με τα social;
Τα social ιδανικά θέλω να τα χρησιμοποιώ ως μέσο επικοινωνίας, ενημέρωσης και προβολής κάθε είδους τέχνης. Όπως κάθε μέσο, ανάλογα με τον τρόπο που θα το χρησιμοποιήσεις μπορεί να σε ωφελήσει ή να σου γυρίσει μπούμερανγκ. Με θλίβει η υπερέκθεση της προσωπικής ζωής των ανθρώπων μέσα από αυτά, της αυτοπροβολής, των «φίλτρων», της κατασκευασμένης εικόνας καθώς και των επαναστατών του «πληκτρολογίου». Αυτή σίγουρα είναι η μία πλευρά και χρειάζεται γερό στομάχι και κριτική σκέψη ώστε να μην χαθείς στον κόσμο που σου πλασάρεται εκεί μέσα. Από την άλλη τα social έχουν κάνει πιο «προσιτούς» στον κόσμο τους καλλιτέχνες και έχουν γίνει το δωρεάν μέσο προβολής και πολλών νέων καλλιτεχνών των οποίων το έργο παλιότερα δεν θα ήταν εύκολο να το γνωρίσουμε και να το μάθουμε. Είμαι υπέρ των social media λοιπών αρκεί να μην ξεχνάμε πως η ζωή ήταν, είναι και θα είναι εκεί έξω.
Πώς με φαντάζομαι σε μια πενταετία;
Θα απαντήσω αρκετά τετριμμένα αλλά εύχομαι να είμαι υγιής και όλα τα άλλα πραγματικά θα μπορέσω να τα υλοποιήσω. Να είμαι υγιής σωματικά και πνευματικά για να ζω, να αισθάνομαι και να συνεχίσω να δημιουργώ με κάθε τρόπο.
INFO
Το τελευταίο διάστημα έχω αφοσιωθεί σε ένα αρκετά «αυτοβιογραφικό» ζωγραφικό project δημιουργώντας κυρίως με μολύβι μια σειρά από ασπρόμαυρα έργα με ενιαίο concept. Μέσα από ανθρώπινες φιγούρες, πρόσωπα και σώματα προσπαθώ να αποδώσω το συναίσθημα του ψυχικού πόνου που υπομένουμε σιωπηρά και βιώνουμε καθημερινά με όσα ζούμε και νιώθουμε.
