Ένα ηλιόλουστο πρωινό με βρίσκει ξανά περιπλανώμενο στη μαγική – του αθηναϊκού κέντρου – περιοχή κοντά στο Χίλτον. Περπατώντας αντίκρισα μια εικόνα που στέκονταν κάθετα και οριζόντια αντίθετη με το ηλιόλουστο της ημέρας.
Σε ένα πεζοδρόμιο κοντά στη οδό Ριζάρη ένα τζιπ επιτελεί έναν από τους πλέον συνήθης ρόλους των τζιπ στην Ελλάδα (στερεοτυπικό, αλλά αληθές). Καβαλάει ένα πεζοδρόμιο. Και ναι! Έτσι ήταν παρκαρισμένο. Καθώς επιτελεί τον ρολό τούτο, κλείνει πέραν του πεζοδρομίου, και τα ειδικά πλακάκια κατεύθυνσης για άτομα με προβλήματα όρασης. Αυτό πέραν πολλών πραγμάτων, είναι φασισμός.
Γιατί, λοιπόν, αυτή την πράξη την ονομάζω φασιστική; Γιατί ο φασισμός, στη βάση του, είναι να επιλέγεις να καταργήσεις το δικαίωμα ενός ανθρώπου στη ζωή, και όταν καταπατάς την πρόσβαση σε άτομα ΑΜΕΑ, και γενικά σε όλα τα άτομα, είσαι φασίστας. Καθημερινός φασίστας. Με ποιο δικαίωμα (σίγουρα όχι «φίλε») οδηγέ καταργείς δικαιώματα; Με ποιο δικαίωμα (σίγουρα όχι «φίλε») οδηγέ κλείνεις μια ράμπα για αμαξίδια; Ποιος σου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Ποιος ήρθε στη ζωή και σου μοίρασε αυτό ρόλο; Κανένας! Και όμως συνεχίζεται να συμβαίνει. Θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο μένουμε ΟΛΟΙ άπραγοι.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μπορούμε να κάνουμε απέναντι στην (ενίοτε φασιστική) πραγματικότητα; Τίποτα; Τα πάντα; Είναι δύσκολη η απάντηση, και κυρίως, ποτισμένη με κρατική και κοινωνική ελλιπή μέριμνα. Ουσιαστική μέριμνα και στήριξη.
Μεταφερόμαστε στη δεύτερη εικόνα του Athens Stories, που διαδραματίζεται, στο αγαπημένη μου μετρό. Δυο άτομα με προβλήματα όρασης, κατεβαίνουν με θάρρος και χαρά τις σκάλες προς τον συρμό. Μάλιστα ο ένας πιάνεται από τον άλλο περνώντας ένα πολύ σπουδαίο μήνυμα εμπιστοσύνης και αγάπης.
Δεν πρέπει όμως, ίσως από τις λιγοστές φορές, να εστιάσουμε στην αγάπη. Στο σεβασμό των δυο ατόμων. Διότι, δεν δύναται να χαιρόμαστε που κάποια άτομα παλεύουν να διεκδικήσουν το πρωταρχικό δικαίωμα μιας κοινωνίας. Μια σύγχρονης AI κοινωνίας.
Συμφωνώ. Απολύτως απαραίτητη η ψηφιακή μετάβαση, η απλοποίηση της ζωής, και όλο αυτό το σύγχρονο πέπλο. Δεν μπορώ όμως, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να βάλω κάτω από το χαλί τον καθημερινό φασισμό. Πρέπει να μάθουμε να μιλάμε, να τον καταγγέλλουμε. Να τον περιγράφουμε με τη λέξη αυτή. Όχι να τον ωραιοποιούμε. Διότι, δεν υπάρχει τίποτα το ωραίο στο φασισμό. Τίποτα το όμορφο δεν κρύβει ένας οποιοσδήποτε φασισμός.
Κλείνω με μια σκέψη. Μάλλον με μια παράκληση. Ας απαγορεύσουμε να κλείνουν τις ράμπες. Ας απαγορεύσουμε τα κλεισμένα πεζοδρόμια. Να πάρουμε την συχνά αδρανή αστυνομία. Ναι! Δυστυχώς άλλο όπλο δεν έχουμε. Να μάθουμε να καταγγέλλουμε όσα καθημερινά φασιστικά περιστατικά διαδραματίζονται συνεχώς. Ξέρω πολύ καλά ότι το τελικό αδιέξοδο είναι το προφανές, αλλά σκεφτείτε το εξής: Μεγαλώσαμε με το βλακώδες αξίωμα, «τι θα πει ο κόσμος». Ε λοιπόν, ο κόσμος να μάθει να λέει όσα πρέπει να λέγονται και έτσι ίσως να έρθει η πολυπόθητη αλλαγή νοοτροπίας…
