Ένα ακόμη απόγευμα ξεκινά να διαδραματίζεται μπροστά μου. Εγώ στα γνωστά και αγαπημένα μου λημέρια. Στο κέντρο της Αθήνας, περπατάω, μόνος, ανάμεσα, από τα αυτοκίνητα που περνούν γρήγορα, δίπλα μου.
Με αντίστοιχη ταχύτητα τρέχουν και οι σκέψεις μου. Ο λογισμός μου τελεί υπό ομηρία πολλών σκέψεων. Μα μία σκέψη κερδίζει τις άλλες. Μία σκέψη δημιουργείται με την ταχύτητα των αυτοκινήτων. Πως η ζωή έτσι ακριβώς περνάει. Γρήγορα. Δεν γυρνάει πίσω. Αλλά το πιο σημαντικό για εμένα είναι η νοοτροπία των περισσότερων ανθρώπων γύρω από αυτό. Σπεύδω να εξηγηθώ.
Ακούω συνεχώς, «άντε να τελειώνουμε, άντε να φάμε, άντε να βγούμε, άντε κοιμηθούμε». Ένα «άντε» μπροστά από καθετί που συμβαίνει. Ένα συνεχές ζόρι, ένας συνεχής εξαναγκασμός για ζωή; Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να έχουμε αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης της ζωής;
Να βιαζόμαστε για όλα; Να βιαζόμαστε να ζήσουμε; Να βιαζόμαστε σε βαθμό που ξεχνάμε τα βασικά, τα απλά.
Ξέρουμε πολύ καλά, ποσό δύσκολη είναι η καθημερινότητα, ποσό γρήγορα κυλάει ο χρόνος. Γιατί το κάνουμε αυτό; Για πού τρέχουμε συνεχώς; Προς τα πού;
Περπατώντας κοντά στα οχήματα ενώ κινούνται με μεγάλη ταχύτητα, φαίνεται μόνο το χρώμα από τα φώτα τους, ένα φευγαλέο κόκκινο χρώμα, και αυτό με κάνει σκέφτομαι ότι πρέπει να πηγαίνουμε με χαμηλή ταχύτητα στις στιγμές μας. Στις συναντήσεις με τους ανθρώπους μας. Όταν ερωτευόμαστε, αλλά ακόμα και στις πιο απλές στιγμές. Δεν θέλω, δεν μου αρέσει να βλέπω ιδίως νέους ανθρώπους να βιάζονται. Να σπρώχνουν τον χρόνο να φύγει. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή μετράει.
Πρέπει, όσο ρομαντικός και να ακούγομαι, να ξυπνάμε χαρούμενοι. Να νιώθουμε ευτυχία για όσα έχουμε και όχι να εστιάζουμε σε αυτά που δεν έχουμε. Ή ακόμη χειρότερα, σε αυτά που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε. Ένα κράμα ματαιοδοξίας, αδιεξόδου και συνεχούς βιασύνης δημιουργούν πέραν πολλών άλλων, και το πέπλο του άγχους. Μια γκάμα πολλών διαταραχών που σε ένα βαθμό έλκουμε εμείς με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας. Αυτή η ρημάδα η βιασύνη. Θυμάστε, σίγουρα, πως από μικρά παιδιά, βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε…
Ας απολαμβάνουμε τα πάντα. Να μην αντιμετωπίζουμε την ζωή μας ως καταναλωτές. Να μην καταναλώνουμε χρόνο, στιγμές με ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να ζούμε μαζί τους. Ας προσπαθήσουμε να μην κάνουμε την ζωή μας πιο δύσκολη.
Ακούγεται και είναι ρομαντικό. Και ας μη ξεχνάμε το εξής. Στεκόμαστε σε ένα σημείο του δρόμου το οποίο είναι ή τυχαίο ή μάς βολεύει η εν λόγω διάβαση. Σύμφωνα με αυτόν τον χωροταξικό προσδιορισμό, τοποθετούμε και το βλέμμα μας στο δρόμο. Ας απολαύσουμε την διαδρομή, τα όσα βλέπουμε και όχι τη ταχύτητα που κινούνται τα οχήματα…
Διαβάστε ακόμη: Athens Stories #12: Κοιτάζοντας ανάποδα το δρόμο
