Ένα ακόμη σούρουπο με βρίσκει στην αγαπημένη κατάσταση. Περιφέρομαι, παρατηρώ όσα συμβαίνουν γύρω μου, και σκέφτομαι όσα κρύβονται γύρω μου.
Την ταχύτητα που τρέχουν όλα γύρω μου. Το συνεχώς εναλλασσόμενο τοπίο. Παρατηρώντας την τριγύρω ταραχή, κοιτάω, παράλληλα, τον κόσμο να τρέχει, το μέτρο, συνεπές, να διενεργεί τα δρομολόγιά του, πέφτει το μάτι μου στο ημερολόγιο μου.
Σήμερα είναι 10 του Οκτώβρη. Ημέρα ψυχικής υγείας.
Ημέρα που δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς, την ανακαλύπτουμε από κάποια δημοσίευση, κάποιο story στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν λέω ανακαλύπτουμε, δεν είναι εννοώ, σαν καθιέρωσης της παγκόσμιας ημέρας, αλλά σαν μια πτυχή της συνολικής πιο «γνωστής» υγείας. Η ψυχική υγεία, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Πιο σωστά, καθορίζει, διαμορφώνει, φερει ευθύνη, και αλλά τόσα, τις ζωές μας.
Κατεβαίνω στο μετρό και παρατηρώ το άγχος που διακατέχει αρκετά άτομα που περιμένουν εκείνα τα δευτερόλεπτα να ανοίξει η μπάρα αφού χτύπησαν το εισιτήριο τους. Παρατήσω μέσα στο βαγόνι του τρένου, ένα σωρό πρόσωπα, χαμένα στις σκέψεις. Βυθισμένες υπάρξεις στο ωκεανό της σιωπής. Μικρότερα παιδιά με τσάντα στον ώμο, να κοιτάνε τη ώρα. Τα χαμογελαστά πρόσωπα, αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Βλέποντας τα προαναφερθέντα, συνεπή δρομολόγια του μετρό, ανάτρεξα στην περίοδο του ολικού εγκλεισμού. Την ιστορική εποχή της καραντίνας. Την εποχή που αναγκαστήκαμε να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι ξανά με την οικογένεια μας, την εποχή που κοιταχτήκαμε στο καθρέφτη με ειλικρινές βλέμμα. Η μόνη, ίσως, ευεργετική ιδιότητα εκείνη της εποχής.
Επιστροφή στο παρόν
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μου προς στο σπίτι, συνειδητοποίησα ότι είδα τον εαυτό μου να αλλάζει, να γίνεται καλύτερος, μόλις άρχισα να του μιλάω. Όταν άρχισα, να μοιράζομαι με όσους έπρεπε, όλα εκείνα που δεν μου άρεσαν σε εμένα. Και αυτή η συζήτηση συνεχίζεται. Αυτό ο δίαυλος επικοινωνίας δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ.
Ας μάθουμε να μιλάμε για εμάς ΣΕ ΜΑΣ. Να αγαπάμε ΕΜΑΣ. Να μπορούμε να αυτοσαρκαζόμαστε με άπλετη ειλικρίνεια. Όμως προέχει κάτι πριν αυτού. Να αντιληφθούμε ότι η ψυχική υγεία, αφενός αποστιγματοποίηθηκε, και αφετέρου, είναι κορυφαίας σημασίας να μην την παραμερίζουμε. Μέσα σε όλα κλινόμαστε να αντιμετωπίσουμε, καθημερινά, δεν πρέπει να Μάς επιτρέπουμε να ξεχνάμε να μας φροντίζουμε. Να μην λησμονούμε ότι χωρίς εμάς δεν μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας.
Κλείνω το σημερινό Athens Stories μα έναν εξαιρετικά σημαντικό αστερίσκο. Δεν έχουν μάθει όλοι να μιλανε. Δεν έχουμε μάθει όλοι να αντιμετωπίζουμε τον φόβο μας. Τους φόβους μας. Δεν ξέρουν όλα τα παιδιά που βιώνουν στο σχολείο έναν εφιάλτη, ότι ΔΕΝ είναι μόνα. Δεν είναι εύκολο σε πολλές γυναίκες να μιλήσουν για όσα ένιωσαν και θα το κουβαλάνε μαζί τους για μια ζωή. Δεν είναι εύκολο. Δεν το έχουμε μάθει. Ήρθε η ώρα να μάθουμε να μιλάμε. Να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας. Να χρησιμοποιήσουμε τα social media για να προστατευτούμε και να προστατέψουμε. Να επισκεφτούμε ειδικούς, ψυχολόγους, ψυχιάτρους, κοινωνικούς λειτουργούς.
Ας γίνουμε μια αλυσίδα που δεν θα τη σπάσει το σκοτάδι της ελλιπούς ψυχικής υγείας.
Τελευταία παράκληση. Ας μας αγαπήσουμε. Όχι μόνο σήμερα, κάθε στιγμή…
