Δρόμοι. Ράγες. Πεζοδρόμια και αλλά τέτοια είδη δρόμων, ταυτίζονται, εκ πρώτης σκέψης με την φυγή. Όχι όμως μόνο με αυτό.
Βράδυ Σαββάτου και με βρίσκει σε μια πεζογέφυρα πεζών του ηλεκτρικού. Στέκομαι ψηλά και βλέπω τις ράγες. Το εύρος από τις ράγες. Μου θύμισε τη ζωή μας. Την ζωή μου.
Καθημερινά, προσθέτουμε συνεχώς εμπειρίες, καλές και κακές. Θυμόμαστε εικόνες που μας στιγμάτισαν, εικόνες που όταν τις αντικρίσαμε ξέραμε ότι δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ.
Ξεχνάμε, όμως, ένα πολύ βασικό στοιχείο της εξίσωσης-ανασκόπησης. Τα λάθη μας. Έτσι μάθαμε; Μάς έμαθαν έτσι; Προγραμματιστήκαμε, μάλλον, κοινωνικά να δαιμονοποιούμε τα λάθη μας. Είναι δυνατόν να μπαίνουν στην ιστορία μας τα λάθη; Τα δικά μας λάθη; Όχι απλά δυνατόν, αναγκαίο είναι.
Στάθηκα για αρκετή ώρα εκεί ψηλά στη γέφυρα, και έβλεπα ανθρώπους να μετακινούνται. Άλλοι γυρνούσαν σπίτι τους, άλλοι είχαν φορέσει τα καλά τους και έμπαιναν στο τρένο με προορισμό την σαββατιάτικη έξοδο τους. Χιλιάδες άτομα! Και ερωτώ; Υπάρχει κάποιους από αυτούς που έχει λευκό μητρώο λαθών; Ουδείς! Κανένας! Ασχέτως που πετούν τον λίθο αρκετοί «αναμάρτητοι», πρώτοι.
Μεγαλώσαμε με το θεμελιώδες αξίωμα του σωστού και λάθους. Μάθαμε από μικρά παιδιά ότι το λάθος πρέπει να το αποφεύγουμε είναι το κακό. Περνάμε το παιχνίδι που θέλαμε όταν κάναμε κάτι σωστό, όταν φέρναμε καλούς βαθμούς. Όταν η επιτυχία ήταν απτή. Ένα γκολ, ένα καλάθι, μια διάκριση.
Εάν πάλι οι συνθήκες τα έφερναν αλλιώς το τρένο έφυγε. Οι ράγες αντί να γίνουν διέξοδος, καταλήγουμε να κινούμαστε σε αντίθετη κατεύθυνση. Και; Ξανά ρωτάω και; Δεν θα κάνουμε λάθη; Οι άνθρωποι που από αγάπη μάς έμαθαν να φοβόμαστε τα λάθη δεν κάνανε λάθη; Δεν κάνουν λάθη; Ή μήπως δεν θα ξανά κάνουν λάθη; Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τα λάθη; Ο φόβος και η άγνοια της συγχώρεσης -όχι του ιερέα, αλλά της προσωπικής μας και του εαυτού μας.
Γιατί έχουμε τέτοια δυσανεξία στα λάθη; Γιατί δεν τα συνυπολογίζουμε στην πρόοδο;
Αμέτρητοι άνθρωποι, αμέτρητα λάθως πεπραγμένα και ακόμη περισσότερα που ακόμα δεν έχουν συμβεί.
Βλέποντας τον κόσμο που μπαινόβγαινε στα τρένα, παρατηρείς, πρόσωπα χαμογελαστά, σκυθρωπά. Πρόσωπα χαμένα. Όλων των ειδών. Αυτή είναι η πιο απλή απάντηση. Όλοι μας έχουμε μια ταυτότητα πράξεων, μια γκάμα λαθών που μας ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ. Είναι κομμάτι της ζωής μας. Του είναι μας. Ας μη κρυβόμαστε. Να, αυτό είναι ένα λάθος. Κρυβόμαστε από τον εαυτό μας.
Πρώτη υποσημείωση. Διόλου ευκαταφρόνητη. Η αναγνώριση των λαθών, που αναφέρομαι έχει ευεργετικό χαρακτήρα. Με ειλικρίνεια να αναγνωρίσουμε που είμαστε λάθος. Με ειλικρίνεια να στεκόμαστε με ευγένεια απέναντι στα ΠΑΝΤΑ. Με ειλικρίνεια να κοιτάμε τους γονείς μας και όσους μάς αγαπάνε
Η ειλικρίνεια γεννά την ευεργετική διάσταση των λαθών. Το γράφω και σκέφτομαι εμένα και την υπέροχη στάση των γονιών μου στα δικά μου λάθη. Με προστάτεψαν από το να μισήσω τον εαυτό μου. Ένα από τα μεγαλύτερα εφόδια που πήρα από τους γονείς μου, είναι να μάθω να συγχωρώ εμένα πρωτίστως και στη συνέχεια να είμαι σε θέση να διαχωρίζω ΟΤΑΝ ΠΡΕΠΕΙ τον άνθρωπο από τις πράξεις του. Να μπορεί η συναισθηματική νοημοσύνη να επικαλύπτει την «λογική» διαχείρηση πολλών καταστάσεων.
Προς θεού, μόνο απλό και γρήγορο δεν είναι. Χρόνο έχουμε. Χρόνος υπάρχει όπως και επιλογές. Θέληση; Βοήθεια κοινού παρακαλώ.
Υποσημείωση δεύτερη: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και ελαφρυντικών.
Υπάρχουν λάθη που παίζουν μπάλα σε κατηγορίες που δεν είναι προς συζήτηση. Δεν έχεις κανέναν ελαφρυντικό όταν ασκείς βία, όλων των ειδών. Δεν υπάρχουν ελαφρυντικά όταν φέρεσαι χειριστικά. Δεν έχεις επίσης, όταν βεβηλώνεις τον συναισθηματικό κόσμο ενός παιδιού, όταν το υποχρεώσεις να μισήσει τον εαυτό το. Ασχέτως εάν η «δικαιοσύνη» βρίσκει πάντα…
Αγαπήστε τα λάθη σας, τα μικρά τα ανώδυνα. Αγαπήστε τον εαυτό σας με όλους τους χρωματισμούς του. Ας τον συγχωρήσουμε. Μόνο έτσι θα μπούμε στο τρένο έχοντας το σωστό εισιτήριο.
Άλλωστε όταν μας αγαπάμε ειλικρινώς τότε μόνο θα είμαστε διαθέσιμοι να αγαπηθούμε από άλλους…
Διαβάστε ακόμη: Αthens Stories #8: Το “θορυβώδες” mute της αυγουστιάτικης Αθήνας
