Απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας. Τι πιο σύνηθες; θα έλεγε κάποιος. Περιπλανιέμαι, κοιτάζω, ακούω – κυρίως παρατηρώ. Τα πάντα. Είμαι εκείνος ο περίεργος που του αρέσει να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Κάπως έτσι ανακάλυψα «Το δημιουργικό γραφείο»
Βρίσκομαι κοντά στη οδό των βιβλιοπωλείων, τη Σόλωνος. Πέραν αμέτρητων γκράφιτι, αμέτρητου κόσμου και ακαθόριστων ήχων πέφτει το μάτι μου πάνω σε μια επιγραφή γραφείου: «Το δημιουργικό γραφείο». Ισχυρό marketing; Έξυπνο σίγουρα. Δύσκολα το ξεχνάς. Μαζί και μια μεγάλη αλήθεια:
Πίσω από κάθε επιτυχία κρύβεται μια ομάδα. Η ομαδοσυνεργατική λογική και νοοτροπία. Πρέπει, κοινώς, να μάθουμε να λειτουργούμε σαν ομάδα.
Επανάληψη. Πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε συνεργατικά. Να αποκτήσουμε τη νοοτροπία της συνεργασίας. Είναι παρά πολύ σημαντικό.
Σπεύδω να εξηγήσω.
Ζούμε, εργασιακά, προσωπικά, κοινωνικά ευρύτερα, στην αποχή της απομόνωσης. Στην εποχή που το μοντέλο «επιτάσσει» την κατά μόνας προσέγγιση της ζωής. Τώρα ειλικρινά, αυτό μάς αρέσει; Είναι βιώσιμο; Το one man show ως θεατρικό είδος είναι απολαυστικό αλλά στη ζωή δεν λειτουργεί.
Λένε, πως η αναζήτηση των αιτιών μας κάνει σοφότερους. Όποτε θα σκεφτούμε από κοινού τι συμβαίνει.
Ξυπνάμε μόνοι μας. Ζούμε μόνοι μας. Σκεφτόμαστε ακόμη πιο μόνοι. Σε αυτή τη συνθήκη αναζητείται το δημιουργικό. Θα έρθει μόνο μέσω συνεργασίας. Μόνο μέσα ενός συνεχούς brainstorming, για να το θέσω σε άπταιστα ελληνικά.
Οι ομάδες κρύβονται πίσω από τα μεγάλα νούμερα, τα βραβεία, τις διακρίσεις.
Γιατί όμως όμως δεν συμβαίνει τούτο;
Η συνεργασία χρειάζεται ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, χρειάζεται ειλικρίνεια. Επιτάσσει να βάλουμε στην άκρη τον εγωισμό, να δεχθούμε την υπεροχή κάποιων ανθρώπων. Αλλά να την δεχθούμε με γνώμονα την εξέλιξη μας. Να είμαστε σε θέση να μάθουμε κοντά στους καλύτερους.
Στους πιο έμπειρους. Χωρίς, ΦΥΣΙΚΑ, να υποτιμούμε τον εαυτό μας ως προσωπικότητα. Να είμαστε άτομα με τις αισθήσεις μας έτοιμες να δεχθούν ερεθίσματα. Να λειτουργούμε πιο ήρεμοι. Με λιγότερο άγχος. Με λιγότερες απορίες, παρεξηγήσεις και όλα όσα επηρεάζουν τη ζωή μας σε όλα τα επίπεδα.
Ήρθη ώρα για τους αστερίσκους
Αναφέρθηκα πρωτύτερα στο να ακούμε, στο να μαθαίνουμε δίπλα σε καλύτερους. Αυτό ΔΕΝ είναι μια επαγγελματική τακτική όταν απορρίπτεις εσένα. Όταν γίνεσαι ένα απλό φερέφωνο απόψεων. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δημιουργικό γραφείο υφίσταται όταν όλα τα μέλη έχουν ίσο δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων. Όχι πάντα στη λήψη της τελικής απόφασης -διότι αυτό χρειάζεται χρόνο και εμπιστοσύνη- αλλά στην έκφραση γνώμης, στη συμμετοχή, στη συνεργασία.
Δίνοντας πάσα στον εαυτό μου, τρίτος αστερίσκος είναι η εμπιστοσύνη. Σε μια σχέση, κάθε είδους, όταν εμπιστευόμαστε τους άλλους, ανώτερους, υφιστάμενους, συντρόφους κτλ, αυτό που κάνουμε (ή θα έπρεπε) είναι να εμπιστευόμαστε πρωτίστως τον εαυτό μας. Να ξέρουμε τι είμαστε σε θέση να αναλάβουμε και τι ΔΕΝ είμαστε ακόμη έτοιμοι. Κανείς δεν γεννήθηκε παντογνώστης και πανέτοιμος.
Σε τελική, σωκρατική ανάλυση, η γνώση δεν σταματάει ποτέ. Πάντα, όλοι ακόμη και οι «καλύτεροι» μαθαίνουν συνεχώς.
Κλείνοντας, σημαντικότατος παράγοντας ύπαρξης του δημιουργικού γραφείο είναι να μάθουμε να ακούμε. Σε όποια θέση κι αν βρισκόμαστε ιεραρχικά, να ακούμε. Να βάζουμε στη φέρετρα της στρατηγικής τη συναισθητική νοημοσύνη.
Ο μάνατζερ που οραματιζόμαστε πολλοί να γίνουμε, εδραιώνεται πρωτίστως για τα νούμερα που φέρνει, τα αποτελέσματα της εργασίας του. Επιβάλλεται, ενδεχομένως, της ομάδας για αυτούς τους λόγους. Εδραιώνεται όμως, και εισπράττει το σεβασμό της ομάδας του, για τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του. Αυτά δημιουργούν το υγιές σύνολο. Το δημιουργικό σύνολο. Α, και και το γραφείο!
