Ο Μιχάλης Οικονόμου έχει διαγράψει μια αξιόλογη πορεία στο θέατρο. Από τους ηθοποιούς που καταπιάστηκε με διαφορετικούς ρόλους, που δεν φοβήθηκε να τσαλακωθεί, που εμπιστεύτηκε τους σκηνοθέτες, που σημείωσε την επιτυχία που του αξίζει.
Στην τηλεόραση αν και τον γνωρίσαμε το 2008 με τα «Άγρια Παιδιά» στο MEGA δεν έχει κάνει πολλές δουλειές. Από επιλογή αλλά και επειδή έτσι τα έφερε η ζωή. Στη σειρά «Καλύτερά μας χρόνια» συστήθηκε ξανά στο τηλεοπτικό κοινό και απέκτησε νέους φανατικούς φίλους.
Φέτος για δεύτερη φορά ο Μιχάλης Οικονόμου παίζει στην παράσταση «Da» δίπλα στον Γρηγόρη Βαλτινό. Υποδύεται έναν υιοθετημένο γιο που έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του όταν επιστέφει στο πατρικό του σπίτι μετά την κηδεία του πατέρα του.
Ένα ρόλο που ο Μιχάλης προσεγγίζει και από τη μεριά του γιού αλλά και από την μεριά του πατέρα καθώς μεγαλώνει μαζί με τον σύντροφό του Γιώργο Μακρή τον μικρό Νικηφόρο.
Μίλησε μας για το έργο «Da» που συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά.
Είναι ένα έργο που έχει σκηνοθετήσει ο Πέτρος Ζούλιας, με τον Γρηγόρη Βαλτινό στον ομώνυμο ρόλο και πολύ ωραίους συντελεστές. Ένα έργο πολύ αγαπημένο που μιλάει για τη σχέση ενός γιού με τον πατέρα του αλλά νομίζω και κάθε γιου με τον κάθε πατέρα και γενικότερα κάθε παιδιού με τους γονείς του. Για αυτή τη σχέση που έχει μια γκάμα συναισθημάτων από τρυφερότητα και αγάπη μέχρι θυμό, οργή και μπορεί και μίσος. Ταυτόχρονα μιλάει και για την ταυτότητα του μικρού μας εαυτού σε μικρή ηλικία και του σημερινού μας εαυτού. Αυτή την αντιπαράθεση.
Εγώ παίζω το ρόλο του γιού που γυρνάει στο πατρικό του σπίτι μετά την κηδεία του πατέρα του για να τακτοποιήσει κάποια χαρτιά και τότε περνάει όλη του ζωή μπροστά στα μάτια του. Διάφορες στιγμές που συνοδεύονται βέβαια από αλληλεπιδράσεις με τον πατέρα του που είναι κομβικές στο πώς έχει κουβαλήσει μέσα του την εικόνα του πατέρα του. Μέσα από πολύ τρυφερότητα και πολύ θυμό. Είναι ένα υιοθετημένο παιδί οπότε ανοίγει και αυτό το θέμα. Είναι ένα πολύ ψυχογραφικό έργο που καταλήγει να λέει: «Οι γονείς δεν χρειάζεται να είναι τέλειοι, φτάνει να αγαπάνε».
Με συγκινεί πάρα πολύ ο ρόλος που παίζω και ως γονιό και ως γιο. Αλλά και ως πατέρα ενός που δεν είναι βιολογικό δικό μου αλλά είναι δέκα φορές δικό μου.
Πώς είναι η συνεργασία με τον Γρηγόρη Βαλτινό;
Ο Γρηγόρης Βαλτινός είναι ο πιο έξω καρδιά ηθοποιός και άνθρωπος που υπάρχει. Παίζει σαν μικρό παιδί στη σκηνή, μοιράζεται τα παιχνίδια του, είναι ανοιχτός, συνεργάσιμος, αστείος, φίλος και πατέρας ταυτόχρονα μέσα στο θίασο. Αντίστοιχα είναι πολύ μεγάλη η χαρά μου που συνάντησα τον Πέτρο Ζούλια που δεν είχαμε δουλέψει ποτέ μαζί και καταφέραμε και συγκλίναμε τους θεατρικούς μας κόσμους και ταιριάξαμε πάρα πολύ σε κάτι που έχει βγει πολύ όμορφο.
Το έργο είναι μια απάντηση σε όλα τα τραγικά που συμβαίνουν γύρω μας. Πόλεμοι, φτώχεια, φασισμός, γιατί ασχολείται με τα πραγματικά συναισθήματα που είναι ουσιαστικά στη ζωή. Η υγιής σχέση με τους άλλους ανθρώπους, η τρυφερότητα και η αγάπη. Είναι νομίζω ένα βάλσαμο σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Μια επιστροφή στην ουσία.
Ποια ήταν η σχέση με τον πατέρα σου;
Υπήρχε μεγάλος θαυμασμός για τον πατέρα μου καθότι ήταν καπετάνιος στα καράβια και έλειπε πολλούς μήνες. Του γράφαμε σε κασέτες τις φωνές μας για να μας ακούσει, δεν υπήρχαν τότε skype και κινητά. Υπήρχε αδημονία πότε θα έρθει και πώς θα είναι που θα έρθει πάλι ο μπαμπάς. Μας έβλεπε να μεγαλώνουμε και εμείς τον βλέπαμε σαν ένα ήρωα που έρχεται από τις θάλασσες. Τον φανταζόμουν να θαλασσοπνίγεται για εμάς όπως μας έλεγαν οι γονείς μου. Πολύ αυστηρός και πολύ τρυφερός ταυτόχρονα. Και ήθελε να περνάνε όλα από τα χέρια του και εκεί κάπως μπορούσα να χάσω την μπάλα αλλά υπήρχε και υπάρχει πολύ αγάπη ακόμα και τώρα. Όσο μεγαλώνει γλυκαίνει και πιο πολύ. Είναι πολύ εκεί, τρυφερός και υποστηρικτικός. Είναι στενοκέφαλος και ξεροκέφαλος κάποιες φορές αλλά θεωρώ ότι μεγαλώνει με μια πορεία πλάι σε εμάς, στα δύο του παιδιά. Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.
Παίζεις τον γιο ενώ είσαι και εσύ πια μπαμπάς. Καταλαβαίνει τον δικό σου μπαμπά τώρα λίγο περισσότερο;
Ναι κάτι έχω αρχίσει να ψυλλιάζομαι. (γέλια)
Αυτός ο ρόλος αφορά σε ένα γιο που έχει χάσει τον πατέρα του και του έχουν μείνει υπόλοιπα όσα δεν πρόλαβε να του πει. Εγώ επειδή έχω την τύχη να είναι ζωντανοί οι γονείς μου προσπαθώ να τους λέω ότι τους αγαπάω και να τους λέω ότι θα ήθελα να τους πω πριν φύγουν. Προσπαθώ το ίδιο να κάνω και τον γιο μου ως πατέρας, να του δώσω να καταλάβει ότι είμαι εκεί ότι και αν κάνει στη ζωή του. Είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει, είμαι περήφανος για εκείνον. Είναι ατελείωτο αυτό το πράγμα, κάθε μέρα και μια νέα πρόκληση.
Είμαστε πια ανοιχτοί στην Ελλάδα στο θέμα της τεκνοθεσίας;
Η κοινωνία έχει αρχίσει να το φωνάζει. Οι ομόφυλες οικογένειες έχουν αρχίσει να βγαίνουν συντεταγμένα να φωνάζουν για την ισότητα στο γάμο και στην τεκνοθεσία. Είχαμε πάει σε μια παιδική παράσταση σήμερα και στο τέλος ανέβασαν όλα τα παιδιά στη σκηνή. Έβλεπα μια ομάδα παιδιών και σκεφτόμουν –δεν ξέρω αν υπήρχε και άλλο παιδί ομόφυλου ζευγαριου- ότι ένα παιδί από όλα αυτά δεν είναι καλυμμένο νομικά, ο γιος μου. Και όλα τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών δεν είναι ισότιμα νομικά. Έχουν ένα γονιό που είναι αόρατος, δεν τον κατοχυρώνει η πολιτεία. Αν το ζευγάρι χωρίσει ή ο γονιός που έχει την επιμέλεια πάει στη φυλακή ή φύγει από τη ζωή, αυτό το παιδί θα πάει σε ένα ίδρυμα. Παρόλο που μεγαλώνει με δύο μπαμπάδες ή με δύο μαμάδες.
Αυτό το ζήτημα πρέπει να λυθεί. Όχι σήμερα, έπρεπε να είχε λυθεί χθες. Και επειδή αυτές οι οικογένειες όλο θα πληθαίνουν και αυτά τα παιδιά θα διεκδικούν αυτή την ισότητα ήρθε η ώρα οι βουλευτές να το ψηφίσουν. Και μιλάω και για τους βουλευτές της κυβέρνησης που έχουν τη δύναμη να το κάνουν.
Μετάνιωσες που μίλησε από την αρχή δημόσια για αυτό το θέμα;
Δεν το έχω μετανιώσει ούτε για μια στιγμή. Σίγουρα υπήρξαν στιγμές που έβλεπα ότι κάποιοι δημοσιογράφοι αντί με ρωτάνε για τη δουλειά ρωτούσαν για αυτό. Ή σε συνεντεύξεις κρατούσαν κυρίως αυτό. Με τσάντιζε, ηθοποιός είμαι και αυτό θέλω να επικοινωνώ. Αλλά έχω το ηθικό σθένος να φωνάξω για πράγμα που έχουν να κάνουν με κάθε είδος αδικίας. Η αδικία ήταν ένας καλός που από μικρός όποιος μου τον πατούσε αντιδρούσα πολύ έντονα προκειμένου να υπάρξει ισότητα και δικαιοσύνη σε οποιοδήποτ»Τε πρόβλημα στον κόσμο.
Φαντάζομαι ότι δυσκολεύεσαι πολύ να αντιμετωπίσεις και το θέμα του πολέμου.
Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν έχω μπει στη διαδικασία να δω κανένα βίντεο αυτή τη φορά, δεν αντέχω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μεγαλώσω ένα σωστό άνθρωπο και να προσεύχομαι για την ειρήνη στον κόσμο. Και να διεκδικώ την ειρήνη γύρω μου. Η ειρήνη στον κόσμο θεωρώ έρχεται συνολικά από πολλές μικρές ειρήνες που μπορεί να κάνει ο καθένας στον εαυτό του, στην γειτονιά του, στους ανθρώπους γύρω του, στη δουλειά του. Τώρα το τι κάνουν τα κράτη μεταξύ τους δεν μπορώ εγώ να το ελέγξω αυτή τη στιγμή. Μπορώ να πάω σε μια πορεία, να πω ένα ποίημα αλλά προσπαθώ να ξέρω τι μπορώ να αλλάξω και τι δεν μπορώ να αλλάξω για μην χτυπάω στον τοίχο γροθιές που δεν κάνουν τίποτα. Αυτό που μπορώ να αλλάξω το κάνω με πολύ σθένος και χαρά.
Έχουν περάσει 15 χρόνια από τα «Άγρια παιδιά». Πώς φανταζόσουν την πορεία σου τότε;
Στο κομμάτι του θεάτρου είμαι πολύ χαρούμενος για όσα έχω κάνει. Τότε που κάναμε τα «Άγρια παιδιά» θεωρούσαμε ότι είναι μια φανταστική δουλειά που θα έφερνε και άλλες και άλλες. Βέβαια σταμάτησε πρόωρα και δεν ήρθαν ποτέ οι άλλες δουλειές. Για εμένα η επόμενη δουλειά στην τηλεόραση ήταν τα «Καλύτερα μας χρόνια». Ήταν και μια επιλογή να μην βουτήξω στην τηλεόραση. Τώρα που έχω παιδί και έχω να στηρίξω οικογένεια με πολλά έξοδα είναι για μένα και ένας τρόπος για να ενισχύσω την οικογένειά μου. Όταν μπήκα στα «Καλύτερα μας χρόνια» ήμουν σαν καινούργιος μετά από μια μεγάλη παύση. Είναι και το ευτύχημα που μπήκαμε πολλοί θεατρικοί ηθοποιοί μπήκαμε στην τηλεόραση και αυτό νομίζω έχει κάνει καλό.
Που αλλού σε βρίσκουμε φέτος;
Είναι μεγάλη μου χαρά που είμαι στο «Κάνε ότι κοιμάσαι» στην ΕΡΤ1 δεύτερη σεζόν. Επίσης εξαιρετική δουλειά με υπέροχους συντελεστές, με τον Σπύρο Παπαδόπουλο που γνώρισα και τον θαυμάζω πολύ. Και έχω ένα μικρό ρόλο στη «Φόνισσα» της Εύα Νάθενα που θα βγει στις αίθουσες στις 30 Νοεμβρίου.
