Ο Θανάσης Αλευράς δεν είναι πια 40 αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η παράσταση «40+ ξαναβγαίνω» παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο VOX και μια ολόκληρη γενιά περνάει κυριολεκτικά μπροστά από τα μάτια μας.
Μετά την τεράστια περσινή επιτυχία το μεγάλο γενέθλιο πάρτι του Θανάση Αλευρά, που σχεδίαζε από τα 40 αλλά άργησε λίγο να πραγματοποιήσει, συνεχίζεται με αμείωτο κέφι.
Και ενώ ξεκίνησε για μια δουλειά που θα αφορά τους ανθρώπους της γενιάς του, τους σημερινούς 40άρηδες, τελικά αυτή η παράσταση τους αφορά όλους. Με πολύ γέλιο, διάθεση αυτοσαρκασμού αλλά και νοσταλγικές στιγμές, ο Θανάσης μαζί με την Ιdra Kayne και τον Jerome Kaluta και μια υπέροχη μπάντα μας ξεναγεί στις αναμνήσεις του. Και μαζί με τις δική βαλίτσα που ανοίγει, ανοίγουν και τα δικά μας προσωπικά μπαούλα και φέρνουν στην επιφάνεια κασέτες, μουσικές, συνάξεις, οικογενειακές γιορτές, αποτυχίες και επιτυχίες.
Είσαι ευχαριστημένος από την παράσταση και την ανταπόκριση του κοινού;
Ήταν πάνω από τις προσδοκίες μου. Όταν ετοιμάζεις ένα δημιούργημα αυτό που κυρίως ζητάς είναι να επικοινωνήσει αυτό που έχεις φτιάξει με τον κόσμο. Στην προκειμένη περίπτωση είναι ένα πολύ ανεβαστικό πρόγραμμα, πολύ εξωστρεφές, στο οποίο ήθελα ο κόσμος να περάσει καλά, να γελάσει, να θυμηθεί και να τραγουδήσει μαζί μας. Αυτό έγινε και είναι μεγάλη η χαρά μου γιατί είναι πρώτη φορά που κάνω κάτι δικό μου. Συνήθως εξυπηρετώ συγγραφείς αλλά εδώ παρόλο που υπήρχαν άνθρωποι που έγραψαν –Παυριανός, Δεληβοριάς, Γκατσούκα, Παπαδοπούλου- ήταν κατά παραγγελιά γιατί ήθελα να αφηγηθώ τη δική μου ιστορία και μέσα από αυτή την ιστορία των παιδιών που ανήκουν στην ξακουστή γενιά των ‘80ς.
Η παράσταση ήταν ένα τεράστιο πάρτι και ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του κόσμο που πολλοί έμειναν απ’ έξω και μας «ανάγκασαν» να το επαναλάβουμε. Παίξαμε τρεις μήνες και τώρα συνεχίζουμε. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι υπήρχαν στο κοινό άνθρωποι από όλες τις γενιές. Έρχονται και άνθρωποι 50 και 60 ετών οι οποίοι τοποθετούν τον εαυτό τους στο πώς ήταν εκείνη την εποχή. Ήρθε μια μέρα μετά την παράσταση ένας έφηβος που είχε κάποιες απορίες για την εποχή και του είπα: «Δεν πειράζει, δες μας σαν ντοκιμαντέρ».
Φέτος είσαι πιο χαλαρός;
Είμαι πολύ χαρούμενος και πολύ πιο χαλαρός. Το έχω παίξει, έχω σιγουρευτεί. Τώρα βγαίνω μόνο και απολαμβάνω. Μπορεί να είναι και πρώτη φορά στη ζωή μου που είμαι χαρούμενος στο τρίτο κουδούνι. Πέρυσι μου ερχόταν η χαρά σιγά σιγά, φέτος ανυπομονώ να ξεκινήσει.
Έχεις κάνει αλλαγές;
Ένας ζωντανός οργανισμός γεννάει από μόνος του πράγματα. Προσθέσαμε ένα medley ελληνικό που πέρυσι δεν είχε μπει. «Ποπ» και μάλιστα γραμμένο στα ελληνικά, όπως γράφαμε τότε στις κασέτες. Αλλαγές μεγάλες στα κείμενα δεν υπάρχουν γιατί η παράσταση έχει σενάριο. Κάνουμε αναφορά σε τέσσερις δεκαετίες οπότε το πιάνουμε και λίγο χρονολογικά.
Έχεις άγχος αν και φέτος θα το αγκαλιάσει ο κόσμος;
Αυτή την αγωνία την έχεις πάντα. Το μαγαζί είναι ο χώρος που παίζουμε, θέλεις να πάει καλά. Θα παίξω όσο έχει κόσμο. Δεν έχω όμως όση αγωνία είχα πέρυσι. Βγήκα πρώτη φορά μόνος μου χωρίς παρέα, δεν ήξερα πόσος κόσμος θα βγει από το σπίτι του για να πάει να δει τον Θανάση Αλευρά.
Πώς νιώθεις που είχε επιτυχία μια τόσο προσωπική δουλειά;
Έχω πάρει πολύ αγάπη. Νιώθω ότι μετά από 20 χρόνια έχω φτιάξει και εγώ μια παρέα που συναντιόμαστε γιατί θέλω κάτι να της πω. Πώς λέει κάποιος «Α! Να πάρεις αυτόν τον υδραυλικό γιατί είναι καλός». Χαίρομαι γιατί σαν τεχνίτης και εγώ νιώθω ότι έχει βγει η βρώμα ότι είμαι καλός. (γέλια)
Είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο να κάνεις τον άλλο να γελάσει. Ενώ –ειδικά τα τελευταία χρόνια- είναι πιο εύκολο να τον κάνεις να συγκινηθεί. Και να γελάσει με την ζωή μας. Κοιτάμε το παρελθόν με μια λοξή ματιά, που είναι η κωμωδία, αλλά και με μια ευγένεια σε όλες τις γενιές. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν θα κάνω το σχόλιο μου. Σκοπός δεν είναι να κατηγορήσουμε κανέναν. Δεν μου αρέσει η επιθετικότητα στο θέατρο.
Η παράσταση έχει και πιο εσωτερικές στιγμές, δεν είναι απλώς μια γιορτή.
Όπως και η ζωή. Όπως και ένα άλμπουμ, αν το ανοίξεις θα θυμηθείς πάρτι, απώλειες, γενέθλια. Απ’ όλα. Στο μοντάζ αυτών των στιγμών με βοήθησε πολύ ο Γιώργος Παυριανός και ο Φωκάς Ευαγγελινός. Ο Φωκάς πέρα από την τέχνη του είναι και ένα πολύ καλός κατασκευαστής θεαμάτων που μέσα έχουν ψυχή. Και εγώ αυτό ζητάω. Ο Φωκάς ήταν ο πρώτος που άκουσε αυτή την ιδέα όταν πριν επτά χρόνια σκηνοθετούσε την παράσταση «Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ» της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Αγαπηθήκαμε πολύ και με παρότρυνε πάντα να κάνω αυτή την παράσταση. Ήταν ο νονός της.
Και μετά το «40+ βγαίνω» τι σκέφτεσαι να κάνεις;
Όταν κλείσει τον κύκλο της αυτή η παράσταση θα την χαιρετίσω και ήδη μέσα στο κεφάλι μου δημιουργείται ένα καινούργιο πράγμα που θέλω να φτιάξω, συγγενές αλλά πιο άναρχο.
Επιμένεις στην απόφασή σου ότι θέλεις ένα διάλειμμα από το θέατρο;
Ναι. Θέατρο βέβαια κάνω αλλά πια πολύ πιο αραιά, όπως το καλοκαίρι που συμμετείχα στην επιθεώρηση της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Αλλά άλλο να συμμετέχεις για τρείς μήνες σε μια τέτοια παράσταση και άλλο να παίζεις συνέχεια. Αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα προβλήματα των ρόλων. Δεν με ενδιαφέρει τι έχει ο Οδοίποδας και η Κλυταιμνήστρα. (γέλια) Δεν με ενδιαφέρει. Θέλω τώρα να πω τα δικά μου λόγια και τις δικές μου ιστορίες. Όσο περνάει ο καιρός είμαι σίγουρος ότι έχω επιλέξει σωστά. Απολαμβάνω συναδέρφους, γνωρίζω νέες ομάδες, νέους σκηνοθέτες, κάνω ταξίδια, νέες δραστηριότητες. Δούλευα χειμώνα-καλοκαίρι από 20 ετών.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;
Δεν θέλω να κάνω σχέδια! Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα συμμετάσχω στην ταινία του κάνει ο Νίκος Μουτσινάς μαζί με την υπόλοιπα παρέα. Έχω στο μυαλό μου πώς θα μπορούσε να είναι η επόμενη παράσταση. Θέλω να μείνω στο μαγαζί αυτό για αρκετά χρόνια, μου αρέσει η αύρα, ο χώρος. Η ψυχή μου αυτή τη στιγμή ρεπερτοριακά δεν ταυτίζεται κάπου. Θέλω να μείνω στο μαγαζί, να δημιουργήσω, να γράφουν άνθρωποι που αγαπώ και εκτιμώ για μένα. Δεν ξέρεις όμως πώς τα φέρνει η ζωή. Αλλιώς μπορεί να τα έχεις στο μυαλό μου και αλλιώς να έρθουν.
Άλλαξε μετά τον covid o τρόπος που οργανώνεις τα επαγγελματικά σου;
Δεν περίμενα τον κοροναϊό. Δεν είμαι τόσο κολλημένος με το πρόγραμμα. Δεν φρίκαρα τόσο με αυτό. Δυσκολεύτηκα με την στέρηση ελευθερίας, με τον εγκλεισμό και κάποια στιγμή έγινε πολύ παράλογο όλο αυτό. Όταν μια χώρα σου κλείνει τον χώρο εργασίας σου και δεν φροντίζει να σε αποζημιώσει είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν σε υπολογίζει. Ξέραμε ότι ο πολιτισμός στην Ελλάδα είναι μόνο τα αρχαία και δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούν με τίποτα άλλο αλλά εδώ το φάγαμε στα μούτρα. Να παρακαλάμε να πάρουμε τέσσερις φορές από 500 ευρώ. Πολλοί άνθρωποι άλλαξαν δουλειά. Οι καλλιτέχνες νιώθουμε πεταμένοι, είμαστε μόνοι μας. Τα μουσεία να είναι καλά.
Σου λείπει η τηλεόραση;
Όχι πολύ. Δεν μου αρέσουν τα γυρίσματα. Χαίρομαι που επιτέλους μπήκαν και οι θεατρικοί ηθοποιοί στις σειρές. Που έσπασε και αυτός ο διαχωρισμός. Είναι ωραίο που άνοιξε αυτό το πράγμα. Άλλαξε η εποχή, γίνονται καλές σειρές αλλά υπάρχει και ανάγκη των ηθοποιών. Γίνεται μια προσπάθεια και στην Ελλάδα για καλές σειρές. Και το μάτι του τηλεθεατή δεν ξεγελιέται πια εύκολα. Επίσης αρχίζουν και σκέφτονται οι παραγωγοί και εξωστρεφώς. Γιατί μόνο να αγοράζουμε σειρές; Μπορούμε και να πουλήσουμε.
